Longczen Njingthig

Poła nauczana przez Lamę Ole pochodzi z tradycji Longczen Njingthig szkoły Njingmapa tybetańskiego buddyzmu. Longczen Njingthig zawiera najgłębsze nauki Maha Ati, "Wielkiej Doskonałości". Maha Ati i Mahamudra uchodzą za najwyższe nauki buddyzmu, są metodami pozwalającymi osiągnąć oświecenie w najkrótszym czasie. Dla ludzi, których głównymi przeszkadzającymi uczuciami są gniew i duma, najodpowiedniejsza jest Maha Ati, natomiast dla tych o silnym pożądaniu, Mahamudra. Madhjamiki, wolniejszej drogi studiowania, opierającej się przede wszystkim na intelektualnym zrozumieniu, nauczał Budda ludzi, których najsilniejszym przeszkadzającym uczuciem było pomieszanie. "Njingthig", dosłownie: "Kropla Serca", nazywane są najgłębsze nauki w Maha Ati. Zależnie od linii przekazu wyróżnia się różne rodzaje Nijngthig. Najbardziej znane spośród nich to: Wima Njingthig, Khandro Njingthig, Karma Njingthig i Longczen Njingthig.
Wima Njingthig i Khandro Njingthig pochodzą z czasów, gdy buddyzm dotarł do Tybetu. Tradycja założona przez wielkiego indyjskiego uczonego Wimalamitrę została nazwana Wima Njingthig. Nazwa Khandro Njingthig określa natomiast tradycjęĘpochodzącą od Guru Rinpocze. Obie przetrwały jako termy, ukryte skarby Dharmy. Później zostały odnalezione przez reinkarnacje uczniów Guru Rinpocze. Nauki Longczen Njingthig przekazał Padmasambhawa w klasztorze Samje królowi Tybetu Trisong Detsenowi, Jeszie Tsogjal, swej głównej tybetańskiej partnerce i wielkiemu uczonemu Wajroczanie. Ostatecznie zostały one ukryte jako termy. Nauki te stanowią połączoną esencję Wima Njingthig i Khandro Njingthig. Wieleset lat później zostały one odnalezione przez Dzigme Lingpę, uchodzącego za reinkarnację zarówno króla Trisong Detsena, jak też Wimalamitry. Nazwa "Longczen" ma różne przyczyny; jedną z nich jest to, iż Dzigme Lingpa miał wiele wizji Longczen Rabdżam i w ten sposób otrzymał od niego przekazy i przeżył pełne doświadczenie Dzogczen. Longczen Rabdziam, współczesny III Karmapie Rangdziung Dordże, uchodził za największego uczonego tradycji Njingma. Był reinkarnacją księżniczki Pemasal, której Guru Rinpocze udzielił przekazu Khandro Njingthig.
Karma Njingthig wreszcie to nauki Maha Ati utrzymane przez Karmapę Rangdziung Dordże. W czasach III Karmapy w tradycji Njingma nie było w pewnym okresie nikogo, kto mógłby zostać dzierżawcą tych najwyższych nauk, ponieważ jest do tego niezbędne również posiadanie pełnego ich doświadczenia.


Dharmakaja:Samantabhadra (tyb. Kyntu Zangpo; pol. Wszechdobry)

W tradycji Njingma stan prawdy, Dharmakaja, przedstawiany jest symbolicznie w formie prabuddy Kyntu Zangpo. Wszystkie nauki Dharmy pochodzą ostatecznie ze stanu prawdy, pełnego poznania prawdziwej natury rzeczywistości.

' Sambogakaja:Wadżrasattwa(tyb. Dordże Sempa, pol. Diamentowy Umysł)

Z bezforemnego stanu prawdy manifestują sięĘspontanicznie oba foremne stany, by przynosić pożytek istotom. Funkcją pierwszego z nich, stanu radości lub sambogakaji, jest pomaganie tym istotom, które w dużym stopniu oczyściły już swój umysł, bodhisattwom. Stan ten w tym kontekście reprezentowany jest w tradycji Njingma przez Diamentowy Umysł.


Nirmanakaja:Prahewadżra(tyb. GarabDordże)

Stan wypromieniowania jest manifestacją oświecenia na poziomie fizycznym, pomaga również tym istotom, które nie osiągnęły jeszcze poziomów bodhisattwów. Pierwszym ze świata ludzi dzierżawcą Dzogczen był Garab Dordże, wypromieniowanie buddy Diamentowego Umysłu. Urodził się w królewskiej rodzinie w Uddijanie, kraju dakiń (teren dzisiejszego Pakistanu) . Już jako mały chłopiec wykazywał wiele szczególnych cech dowodzących, że nie był zwyczajnym dzieckiem. W wieku siedmiu lat pokonał jakoby pięciuset uczonych w filozoficznej debacie, w ogóle wcześniej nie studiując. Następnie do trzydziestego drugiego roku życia medytował na pewnej górze w chacie z trawy. Otrzymał tam bezpośredni przekaz od Diamentowego Umysłu i urzeczywistnił stan buddy. Wraz z dakiniami spędził trzy lata zapisując te nauki. Przez resztę życia medytował i nauczał w Sitawana na słynnym, starym cmentarzu położonym na wschód od Bodhgaja. Podobne place kremacyjne były w dawnych Indiach pełnymi mocy miejscami, które zamieszkiwały dakinie, duchy, dzikie zwierzęta i jogini, tym ostatnim otoczenie takie zapewniało możliwość praktykowania bez przeszkód i każdego dnia przypominało o przemijaniu. Tutaj Garab Dordże spotkał swego głównego ucznia Mandziuśrimitrę.


Mandziuśrimitra(tyb. DziampelSzenjen)

Mandziuśrimitrze, który pochodził z rodziny bramińskiej i był uczonym, Mandziuśri przepowiedział w wizji: " Jeśli chcesz w tym samym życiu osiągnąć oświecenie, udaj się do Sitawana". Postąpiwszy zgodnie z tą wskazówką, Mandziuśrimitra spotkał tam Garaba "Dordże i studiował u niego Dharmę przez siedemdziesiąt pięć lat. Po śmierci nauczyciela uporządkował otrzymane nauki, a następnie, jak mówią teksty, medytował przez 109 lat w Sosadwipa, na innym polu kremacyjnym, położonym na zachód od Bodhgaja. Przypisywanie niezwykle długiego życia jemu i niektórym innym mistrzom tego czasu może mieć dwie przyczyny. Jedną była tradycja liczenia sześciu miesięcy jako roku, drugą zaś fakt, że wielu wielkich joginów osiągało dzięki praktyce urzeczywistnienie długiego życia.


Szri Singha(tyb. PaldziSenge)

Szri Singha urodził się w Chinach i był wielkim uczonym w dziedzinie światowych nauk. W jednej z wizji Kochające Oczy przepowiedział mu, że jeśli uda się do Sosadwipa i będzie tam praktykował, osiągnie urzeczywistnienie. Jako przygotowanie Szri Singha studiował przez siedem lat tantry na świętej górze Wu Tai Czan w Chinach. Po powtórnej wizji Kochających Oczu wykonywał przez trzy lata jedną praktykę, której rezultaty, cudowne moce, umożliwiły mu potem w bardzo krótkim czasie dotarcie do Sosadwipa w Indiach. Tam spotkał Mandziuśrimitrę, u którego uczył się następnie i praktykował przez dwadzieścia pięć lat. Po śmierci mistrza powrócił do Chin. Tam dokonał klasyfikacji najwyższych nauk, które otrzymał i medytował długo na cmentarzu Sildżin.


'Dżniana Sutra(tyb. Jeszie Do)

Dżniana Sutra urodził się w pozakastowej rodzinie we wschodnich Indiach. Osiągnąwszy dojrzały wiek zamieszkał jako jeden z pięciuset uczonych w Bodhgaja. Kiedy pewnego razu przechadzał się tam z innym uczonym, Wimalamitrą, ukazał im się Diamentowy Umysł i polecił, by udali się do Chin, mieli tam osiągnąć oświecenie. Diamentowy Umysł powiedział im, że przez pięćset żywotów byli uczonymi i nie osiągnęli urzeczywistnienia, i że teraz również im się to nie uda, jeśli będą postępowali tak, jak do tej pory. Wimalamitra wyruszył od razu do Chin. Otrzymał tam nauki od Szri Singhi i po powrocie opowiedział Dżniana Sutrze o swych doświadczeniach. Kiedy Dżniana Sutra następnie sam udał się do Chin, również spotkał Szri Singhę, otrzymywał od niego nauki przez długi czas i wreszcie spędził szesnaście lat medytując na to, czego się nauczył. Później powrócił do Indii. W przeciwieństwie do Wimalamitry, otrzymał od Szri Singhi pełen przekaz i udzielił go następnie Wimalamitrze.


Wimalamitra(tyb. Drime Szenien)

Wimalamitra urodził się w średnio zamożnej rodzinie w zachodnich Indiach. Pewnego dnia w czasie spaceru w wizji Diamentowy Umysł polecił jemu i Dżniana Sutrze, by udali się do Chin. Wimalamitra odbył podróż do Chin, gdzie przez dwadzieścia lat uczył się Dharmy od Szri Singhi. Następnie powrócił do Indii. Opowiedział Dżniana Sutrze o swych przeżyciach. Został też jego uczniem, gdyż Dżniana Sutra, który również odbył dawniej podróż do Chin, otrzymał od Szri Singhi głębsze nauki. Po tym, kiedy jego nauczyciel Szri Singha zmarł, Wimalamitra był przez dwadzieścia lat nauczycielem pewnego indyjskiego króla, a następnie przez siedem lat praktykował na jednym z pól kremacyjnych.
Król Tybetu, Trisong Detsen chcąc sprowadzić Dharmę do swego kraju, zaprosił doń Wimalamitrę. Przybywszy na miejsce, Wimalamitra wraz z Guru Rinpocze i Wajroczaną wziął intensywny udział w umacnianiu Dharmy w Tybecie. Sprowadzone tam przez niego głębokie nauki zostały od jego imienia nazwane Wima Njingthig. Po spędzeniu w Tybecie trzynastu lat Wiamalamitra udał się do Chin na górę Wu Tai Czan, gdzie urzeczywistnił "tęczowe ciało wielkiego przekształcenia". Oznacza to, że ciągle jeszcze żyje tam w formie niemożliwej do rozpoznania przez zwyczajne istoty i będzie wysyłał swe wypromieniowania, dopóki buddyzm będzie istniał na świecie.


Pema Dziungne,(tyb. Guru Rinpocze skt. Padmasambhawa)

Guru Rinpocze, wypromieniowanie Buddy Amitaby, pojawił się zgodnie z wieloma przepowiedniami historycznego Buddy Siakjamuniego w Uddijanie, dzisiejszym Pakistanie. Jest powiedziane, że każdemu z tysiąca buddów naszej epoki, jako wyraz jego wyzwalającej nauki, będzie towarzyszył Guru Rinpocze. Padmasambhawa doprowadził do rozkwitu przede wszystkim nauki Diamentowej Drogi. W założonej przez siebie linii Njingma tybetańskiego buddyzmu, uważany jest za drugiego buddę. To przede wszystkim dzięki jego aktywności Dharma została umocniona w Tybecie. Począwszy od 810 roku Guru Rinpocze spędził ponad pięćdziesiąt lat w Tybecie.


Trisong Detsen(790, 858)

Król Tybetu Trisong Detsen zaprosił doń uczonego Szantarakszitę, by z jego pomocą zbudować pierwszy tybetański klasztor. Szantarakszita nie mógł poradzić sobie jednak z przeszkodami ze strony duchów i demonów. Poradził więc królowi, by zaprosił również indyjskiego mistrza Padmasambhawę. Trisong Detsen zastosował się do tej wskazówki i z pomocą Padmasambhawy zbudowano klasztor Samje. Potem zaprosił do Tybetu wielu innych indyjskich uczonych, kazał kształcić tłumaczy i wspierał przełożenie wszystkich ważnych tekstów na tybetański. Król Trisong Detsen był uczniem Padmasambhawy.


Jeszie Tsogjal

Jeszie Tsogjal zasłynęła jako jedna z największych jogiń Tybetu, uchodzi za wypromieniowanie Dordże Pamo, Tary i innych aspektów buddy. Jako młoda kobieta została jedną z żon króla Tybetu, Trisong Detsena. Ten podarował ją swemu nauczycielowi Padmasambhawie jako ofiarę z okazji inicjacji. Od tamtej pory była partnerką _i główną uczennicą Guru Rinpocze. Otrzymała prawie wszystkie nauki, których udzielił on w Tybecie i dzięki praktykowaniu ich osiągnęła najwyższe urzeczywistnienie. Wraz z Guru Rinpocze ukryła w Tybecie i w innych miejscach jego nauki jako termy (ukryte teksty Dharmy, które później odnajdywane były przez uczniów Padmasambhawy) .


Njang Tingdzin Zangpo

Njang Tingdzin Zangpo jako dziecko był towarzyszem zabaw króla Trisong Detsena. To o nim mówiono później, że potrafił przez siedem lat nieprzerwanie siedzieć w medytacji. Namówił on króla, by zaprosił do Tybetu mistrza Wimalamitrę. Njang Tingdzin Zangpo był uczniem Wimalamitry i Guru Rinpocze. Otrzymał od obu z nich najwyższe przekazy. Później pokonał demona Dordże Legpę, który pustoszył wschodni Tybet burzami gradowymi, w ten sposób Dordże Legpa został strażnikiem Dharmy.


Dangma Lingjel Gjaltsen

Dangma Lingjel Gjaltsen uchodził za wypromieniowanie Wimalamitry. Miał wizję Dordże Legpy, po której odnalazł i urzeczywistnił nauki Dharmy, ukryte przez Njang Tingdzin Zangpo. Po piętnastu latach od odnalezienia nauk wyruszył na poszukiwanie odpowiedniego ucznia, któremu mógłby przekazać swe doświadczenie. Wreszcie spotkał go w osobie Senge Łangczuga.


Dzietsyn Senge Łangczug

Senge Łangczug już jako młody człowiek był bardzo uczony w Dharmie, później otrzymał również przekazy od Dangma Lőngjel Gjaltsena. Zainspirowany wizją Wiamalamitry w czasie trwającej siedem lat medytacji, uwolnił się od jakiegokolwiek przywiązania do ciała i w wieku stu dwudziestu pięciu lat osiągnął "tęczowe ciało wielkiej przemiany". Później, w XIX wieku odrodził sięĘjako słynny Dziamjang Czientse Łangpo.


Gyalwa Szangtön(1097, 1167)

Gyalwa Szangtön już jako młody chłopiec intensywnie studiował Dharmę. Miał wizję Kochających Oczu, Wyzwolicielki i innych aspektów buddy. Szczególnie często pojawiał mu się Dordże Legpa i ochraniał go w wielu niebezpiecznych sytuacjach. W pobliżu Czimpu Gjalwa Szang-tön odkrył różne skarby Dharmy pochodzące od Wimalamitry, miał również wizje jego samego. Od Dzietsyna Senge Łangczuga otrzymał pełen przekaz najwyższych nauk. Zewnętrznym znakiem jego realizacji było to, iż ciało Gjalwa Szangtöna nie rzucało cienia.


Khepa Njibum(1158, 1213)

Khepa Njibum był synem Gjalwa Szangtöna. Już w wieku pięciu lat otrzymał od ojca pierwsze przekazy mocy i urzeczywistnił je. Do dwu- dziestego roku życia zajmował się wyłącznie praktyką Dharmy, następnie również studiował sutry i tantry u różnych nauczycieli. Podczas jego śmierci wydarzyło się wiele cudów.


Guru Dzober(1196, 1231)

Guru Czober był synem młodszego brata Khepa Njibuma. Aż do siódmego roku życia wydawał się być niezwykle głupim dzieckiem, potem nagle okazało się, że dysponuje bardzo głęboką rozróżniającą mądrością. Do osiemnastego roku życia mieszkał u wuja Khepa Njibuma i otrzymał od niego pełen przekaz. Później studiował u wielu nauczycieli, między innymi u słynnego Szakja Pandity. Stał się również powszechnie znany dzięki swej przenikliwej inteligencji i wielkiej uczoności. Mówi się, iż miał wizje każdego aspektu buddy, na który medytował.

Trulszik Senge Gjalpa

Senge Gjalpa był szczególnym dzieckiem. W wieku dziesięciu lat rozpoznał podobną do snu naturę zjawisk. Był słynny ze swego głębokiego współczucia. Mając osiemnaście lat rozwinął aktywność "szalonego jogina", jednak później został mnichem. Dzięki naukom Guru Czobera osiągnął najwyższą realizację i praktykował samotnie przez wiele lat w różnych jaskiniach.


Melong Dordże (1243, 1303)

Melong Dordże był synem jogina. Jako młody człowiek recytował bardzo często teksty Pradżniaparamity. Dzięki temu osiągnął zrozumienie absolutnej prawdy i uczynił głębokie doświadczenia w swej praktyce medytacyjnej. Często wyruszał na pielgrzymki, z których wiele przebiegało w bardzo surowych okolicznościach. Mając osiemnaście lat spotkał Trulszika Senge Gjalpę i został jego uczniem. Już w czasie praktyk wstępnych przez sześć pełnych dni miał nieprzerwanie wizję Diamentowego Umysłu, a we śnie otrzymał błogosławieństwo od guru linii przekazu. Melong Dordże miał wiele wizji aspektów buddy. Studiował u wielu nauczycieli, między innymi również u Towarepy w Tsurpu. Był współczesnym mistrza Kagyu Ordzienpy, od którego przez dziesięć lat otrzymywał nauki (Ordzienpa był rdzennym lamą III Karmapy Rangdziung Dordże) .


Kumaradża(1266, 1343)

Kumaradża już jako dziecko Ö posiadał wiele szczególnych właściwości i uczył się u wielu wielkich nauczycieli. W Tsurpu otrzymał również przekazy Kagyu. Później spotkał mistrza Ordzienpę i mającego wówczas dopiero siedem lat III Karmapę, Rangdziung Dordże. Jego głównym nauczycielem został jednak Melong Dordże, od którego dostał wiele przekazów. Ponieważ nie miał niczego, co mógłby ofiarować swemu mistrzowi, pracował dla niego ciężko przez osiem lat malując tanki i kopiując książki. Później, po śmierci Melonga Dordże, III Karmapa zaprosił go do Tsurpu. Tam Kumaradża przekazał mu nauki Maha Ati. W tym czasie przez pewien okres nie było nikogo innego, kto byłby w stanie utrzymać te nauki i w ten sposób III Karmapa został dzierżawcą Maha Ati aż do chwili, kiedy Kumaradża mógł udzielić tego przekazu również Longczen Rabdziamowi. W rzeczywistości Karmapa otrzymał już te nauki wcześniej od samego Wimalamitry w wizji, jednak został uczniem Kumaradży, by pokazać swym własnym uczniom jak należy postępować za nauczycielem Diamentowej Drogi. W ten sam sposób otrzymał również wizjonerskie przekazy od Guru Rinpocze, mimo to zaprosił jednak mistrza Gjaltse Legpę, by otrzymać od niego te nauki również "oficjalnie". Szczególny przekaz, którego dzierżawcą został Karmapa nazwano Karma Njingthig, "Esencja Serca Karmapy". Od tamtej pory nauki Maha Ati stanowią część przekazu Kagyu.
Później Kumaradża praktykował najpierw samotnie przez długi czas w skrajnie surowych warunkach, a następnie pracowałĘdla dobra wielu istot.


LongczenRabdziam(1308, 1363)

Longczenpa wszedł do historii jako jeden z największych uczonych linii Njingma, a także jeden z największych uczonych Tybetu. Podobnie jak III Karmapa nosił również tytuł "Kynczen", "Wszechwiedzący". Już jako dziecko studiował obszernie Dharmę. Mając dziewiętnaście lat wstąpił do słynnej uczelni Szedra Zangpu i zdobył bardzo głęboką wiedzę. Longczenpę pociągała jednak praktyka w samotności gór. Niesmak spowodowany negatywnym zachowaniem niektórych uczonych umocnił jeszcze to pragnienie i wkrótce Longczenpa opuścił szedrę. Później spotkał Kumaradżę, który wraz z uczniami, w surowych warunkach, wędrował od doliny do doliny. Longczen Rabdziam towarzyszył mu przez dwa lata, w tym czasie otrzymał od Kumaradży wszystkie przekazy. Z czasem zaczęło się wokół niego gromadzić coraz więcej uczniów mimo, że prawie całe życie spędził medytując w górskich jaskiniach. Longczenpa napisał dwieście pięćdziesiąt dzieł Dharmy.


Dzigme Lingpa (1729, 1798)

Dzigme Lingpa jest jednym z największych i do dzisiaj najważniejszych nauczycieli linii Dzogczen. W trzech wizjach otrzymał on przekazy od Longczen Rabdziama i urzeczywistnił jego nauki, które później miały stać się słynne w całym Tybecie. Najpierw jednak przez siedem lat utrzymywał je w tajemnicy, gdyż nie nadszedł jeszcze właściwy czas, by przekazać je dalej. Prócz tego ważne jest, by terton najpierw sam praktykował odnalezione przez siebie nauki, zanim zacznie wprowadzać w nie innych. Dzigme Lingpa miał wielu wielkich uczniów: głównym dzierżawcą jego linii został pierwszy Dodrubczen Rinpocze, Dzigme Trinle Ozer. Wśród reinkarnacji Dzigme Lingpy znajdują się tak słynni lamowie jak: Do Czientse Jeszie Dordże (wypromieniowanie umysłu) , Patrul Rinpocze (wypromieniowanie mowy Dzigme Lingpy) i Dziamjang Czientse Łangpo (wypromieniowanie jego ciała) .


DzigmeGjalłe Njugu(1765, 1843)

Dzigme Gjalłe Njugu był jednym z głównych uczniów Dzigme Lingpy, a także uczniem głównego dzierżawcy jego linii, Dodrubczena Rinpocze. Najpierw praktykował przez wiele lat w Kham, a następnie spędził ze swym nauczycielem Dzigme Lingpą wiele czasu w centralnym Tybecie. Osiągnąwszy wysoki poziom urzeczywistnienia, zgodnie ze wskazówką swego mistrza wrócił do Kham i praktykował tam w bardzo trudnych warunkach przez dwadzieścia lat na samotnej górze. Kiedy potem znowu nawiązał kontakt z ludźmi, jego sława szybko się rozeszła i wkrótce kilkuset joginów zamieszkało w namiotach wokół niego, stając się jego uczniami. Został on jednym z głównych nauczycieli Patrula Rinpocze, przekazał mu między innymi nauki o praktykach wstępnych Longczen Njingthig. Patrul spisał je, powstałe w ten sposób dzieło zwane "Kynzang Lame Szalung" (po angielsku tekst ten ukazał się ostatnio pod tytułem "The Words of my Perfect Teacher") jest dzisiaj jednym z podstawowych dzieł linii Njingma, które cytuje również chętnie wielu mistrzów Kagyu.
Razem z pierwszym Dodrubczenem Rinpocze, Dzigme Gjalłe Njugu brał w dużym stopniu udział w szerokim rozprzestrzenieniu Longczen Njingthig w całym Tybecie, przede wszystkim zaś w jego wschodniej części.


Czientse Łangpo(1820, 1892)

Dziamjang Czientse Łangpo był jednym z największych lamów minionego stulecia, jednym z najważniejszych tertonów (tak zwanych "pięciu królów term") i uchodził za wypromieniowanie Dzigme Lingpy. Mając dziewiętnaście lat otrzymał od Dzigme Gjalłe Njugu przekaz Longczen Njingthig. On i Patrul Rinpocze byli jego głównymi uczniami. Na przestrzeni około trzynastu lat Dziamjang Czientse Łangpo otrzymał później od około stu pięćdziesięciu lamów nauki wszystkich linii przekazu Dharmy istniejących w Tybecie. W tym czasie przestudiował siedemset dzieł. Dilgo Czientse, który uchodził za jedną z jego reinkarnacji, powiedział, że główną praktyką Dziamjanga Czientse Łangpo była przez cały czas guru joga. Jego biografia mówi, że w czasie praktyk wstępnych rozpoznał prawdziwą naturę umysłu. Dziamjang Czientse Łangpo brał bardzo czynny udział w rozwoju niesekciarskiego ruchu rime, gdyż w owym czasie wielu liniom i praktykom groziło wygaśnięcie. Ideą rime było praktykowanie jednej drogi aż do realizacji i jednocześnie tak dobra znajomość nauk innych szkół, by można było udzielić wszystkim uczniom najbardziej pożytecznych wskazówek.


...sel Natsog Rangdröl(1842, 1924)

...sel Natsog Rangdröl jest poza tym znany raczej pod imieniem Adzom Drukpa. Używał tego imienia, ponieważ uchodził za reinkarnację wielkiego nauczyciela szkoły Drukpa Kagyu z XVI wieku, Pemy Karpo. ...sel Natsog Pang-dröl w wieku dwudziestu jeden lat w czasie praktyki nyndro rozpoznał naturę swego umysłu. Za radą swego nauczyciela Pemy Dydyl żył jak jogin. Otrzymał przekaz Longczen Njingthig od Dziamjanga Czientse Łangpo. W drugiej połowie życia nauczał wielkich lamów klasztorów Njingmapy, Kathok, Dzogczen, Paljul i Seczen. Udzielił przekazu Longczen Njingthig Dziamjangowi Czöki Lodrö, reinkarnacji swego zmarłego nauczyciela Dziamjanga Czientse Łangpo.


DzigmeTenpe Njima(1865, 1926)

Dzigme Tenpe Njima był trzecim Dodrubczenem Rinpocze, reinkarnacją głównego dzierżawcy linii Dzigme Lingpy. Otrzymał wiele nauk od Patrula Rinpocze, z którym miał bardzo bliski związek. Kiedy Tenpe Njima miał dopiero osiem lat, pewnego razu Patrul Rinpocze zaprosił wszystkich ludzi z okolicy, by chłopiec mógł udzielić im nauk o "Przewodniku po ścieżce bodhisattwy" Szantidewy. Później otrzymał przekaz Longczen Njinthig od Dziamjanga Czientse Łangpo.


DziamjangCzöki Lodrö(1893, 1959)

Dziamjang Czöki Lodrö, reinkarnacja aktywności Dziamjanga Czientse Łangpo, uchodził za jednego z największych mistrzów Dharmy tego stulecia. Już jako dziecko otrzymał przekaz Longczen Njinthig od Adzoma Drukpy. Mając piętnaście lat został głównym lamą klasztoru Dzongzar, siedziby swego poprzednika Dziamjanga Czientse Łangpo. W 1956 roku wyjechał przez Lhasę do Indii. Odwiedził wiele świętych miejsc w Indiach i Nepalu, a ostatnie lata życia spędził w Sikkimie.


CzientseDo Ngag Lingpa(1910, 1991)

Czientse Do Ngag Lingpa znany jest raczej pod imieniem Dilgo Czientse Rinpocze Taszi Paldzior i podobnie jak Dziamjang Czöki Lodrö uchodzi za reinkarnację Dziamjanga Czientse Łangpo.
Jako młody człowiek otrzymał przekaz i wyjaśnienia do Longczen Njinghig od różnych nauczycieli, przede wszystkim od Dziamjanga Czöki Lodrö i Adzoma Drukpy, a mając osiemnaście lat rozpoczął dwunastoletnie odosobnienie. Na zaproszenie królewskiego domu Bhutanu zatrzymał się tam później przez wiele lat. Zbudował wielki klasztor przy stupie Bodnath w Katmandu. Od połowy lat siedemdziesiątych zaczął coraz częściej odwiedzać kraje Zachodu. Z czasem założył ośrodek Dharmy w południowej Francji, w bezpośrednim sąsiedztwie ośrodka Karmapy w Dagpo Kagyu Ling. We wrześniu 1991 roku zmarł w Bhutanie.


Lama Ole Nydahl

W czasie wielkiej inicjacji "Dölmy Naldziormy" w Rumteku w 1971 roku XVI Karmapa starał się, by Lama Ole i Ajang Tulku, lama pochodzący z linii Drikunkg, lepiej się poznali. Powiedział, że ich współpraca będzie bardzo pożyteczna, dopóki będzie odbywała się w jego polu mocy. Hannah i Ole Nydahl chcieli wesprzeć pracę Karmapy w utrzymywanych w tajemnicy obozach uchodźców tybetańskich w południowych Indiach, a on z wdzięcznością ich zaprosił. Na początku 1972 roku przyjechali do niego niezauważeni przez indyjską policję i jako pierwsi ludzie Zachodu nauczyli się niezwykle skutecznej medytacji "świadomego umierania" (poła) , której dzierżawcą był Ajang Tulku. W czasie kolejnych tygodni mieli okazję wielokrotnie się w niej ćwiczyć, ponieważ w obozie panowała gruźlica i wielu ludzi zmarło. Hannah i Ole podróżowali z Rinpocze od osiedla do osiedla. Kiedy udzielił on już inicjacji i wyjaśnień, wyruszał razem z Hannah dalej, natomiast Lama Ole zostawał do chwili, kiedy ludzie otrzymywali zewnętrzne znaki powodzenia w praktyce.
W 1978 roku Hannah i Ole zaprosili Ajanga Tulku do swoich, wówczas jeszcze małych, ośrodków na Zachodzie.
W pierwszym europejskim kursie poła w Kopenhadze wzięło na przykład udział tylko czterdzieści osób. Minął właśnie trzeci rok od czasu, kiedy Ajang Tulku zaczął pracować w tybetańskim rządzie na wygnaniu w Dharamsali, co odcisnęło na nim swoje piętno. Wraz z Hannah odbył wówczas podróż po ośrodkach, podczas gdy Lama Ole udzielał nauk w Afryce Południowej.
W 1980 roku Ajang Tulku ponownie przyjechał na Zachód. Pracował już bardziej samodzielnie, ale ciągle jeszcze zgodnie z życzeniami XVI Karmapy. Jednak w 1983 roku zwrócił się bardzo wyraźnie przeciwko Künzigowi Szamarpie i pozycji przyszłego XVII Karmapy w polityce tybetańskiej. Dalsze nauczanie jego przekazu stało się więc niemożliwe i wiele osób przestało wykonywać poła. W następnych latach coraz więcej uczniów Lamy Ole prosiło o tę tak ważną praktykę. Również Künzig Szamarpa powiedział, że powinien on udostępnić ją wszystkim, którzy tego pragną. Wówczas, na dzień przed swym powrotem na Wschód, Tenga Rinpocze udzielił Lamie Ole tego przekazu w nieco zmienionej formie: bez mantr oczyszczających, za to z tekstem poprzedzonym modlitwami do linii Kagyu.
Latem 1987 roku Lama Ole po raz pierwszy przeprowadził kurs poła w Grazu w Austrii, wzięło w nim udział sto trzydzieści osób. Wówczas minęło siedem dni, zanim wszyscy otrzymali zewnętrzne znaki powodzenia w praktyce, podczas gdy teraz potrzeba na to tylko trzech lub nawet dwóch dni. Już przy pierwszym śpiewaniu tekstu jedna trzecia lub nawet połowa uczestników ma silne doświadczenia i można rzeczywiście powiedzieć, że pole mocy poła, czego życzył sobie już w 1971 roku Karmapa i czemu nadał bieg, staje się tak silne na Zachodzie. Lama Ole prowadzi obecnie około trzynastu kursów poła rocznie. Do tej pory udzielił tego przekazu ponad sto razy. Przez poła przeszło w sumie ponad dwadzieścia dwa tysiące osób. W 1996 roku w trzech kursach "świadomego umierania" wzięło udział ponad tysiąc stu uczestników.

(Dokładne wyjaśnienia na temat poła można znaleźć w DD nr 14)