Fenomen linii inkarnacji opiera się na buddyjskiej zasadzie odrodzenia. Jest ona uznawana przez wszystkich buddystów bez wyjątku, gdyż stanowi jedno z podstawowych pryncypiów Dharmy.
Wśród wszystkich buddyjskich krajów tylko w Tybecie istnieje fenomen reinkarnujących się dzierżawców linii. Pewien określony lama przyjmuje szereg kolejnych odrodzeń, a grupa uczniów poprzedniego nauczyciela za każdym razem opiekuje się reinkarnacją i wychowuje ją. Kiedy taki tulku dorośnie prowadzi dalej swoich uczniów.
Jeśli zadalibyśmy pytanie, czy ten rodzaj linii reinkarnacji istniał w Tybecie od pojawienia się tam buddyzmu, odpowiedź brzmi: nie. Buddyzm dotarł do Tybetu w VII wieku i wówczas nie istniały jeszcze żadne linie reinkarnacji. Tradycja ta rozpoczęła się dopiero w XII wieku wraz z I Karmapą i rozprzestrzeniła się na przestrzeni wieków tak dalece, iż w końcu funkcjonowało w Tybecie około tysiąc różnych linii reinkarnacji.
Istnieją trzy różne sposoby poszukiwania i odnajdowania reinkarnacji: pierwszy polega na tym, iż lama sam pozostawia wskazówki na podstawie których można następnie podjąć poszukiwania i odnaleźć reinkarnację. Zgodnie z drugim wariantem, inny lama który osiągnął wysoki stopień urzeczywistnienia znajduje tulku. Trzecia metoda polega natomiast na modleniu się do strażników Dharmy, reinkarnacje odnajduje się wówczas na tej podstawie.
W linii odrodzeń Karmapów większość z nich pozostawiała wskazówki na podstawie których poszukiwano i odnaleziono ich reinkarnacje. W niektórych przypadkach jednak nikt nie otrzymał od Karmapy żadnych instrukcji.
Chciałbym teraz krótko przedstawić jak wielu z różnych pozostawiło owe wskazówki, a jak wielu nie.
Informacje które za chwilę podam pochodzą z tekstu noszącego tytuł "Łańcuch z kryształu księżycowej wody", napisanego przez VII Situpę Czöki Dziungne i jego ucznia Belo Tsełang Kźncziab. Karmapowie pozostawiali zarówno pisemne, jak tez ustne wskazówki; czasami był to list, a czasami pojedyńczy uczniowie lub cała ich grupa otrzymywali ustne instrukcje. Przed XVI Karmapą siedmiu Karmapów przekazywało pisemne wskazówki, czterech ustne, a pięciu nie pozostawiało ich wcale.
I Karmapa, Dźsum Czienpa, przekazał ustne instrukcje dotyczące jego kolejnej inkarnacji, II Karmapy, Karma Pakszi, grupie uczniów z których najważniejszym był Pomdragpa. Karmapa powiedział im, iż odrodzi się w pobliżu rzeki Driczu we wschodniotybetańskiej prowincji Kham. Jeśli kogoś interesują dalsze szczegóły tej historii, można je znaleźć w tomie pierwszym, na stronie siedemdziesiątej piątej wspomnianego powyżej tekstu.
II Karmapa, Karma Pakszi, pozostawił zarówno pisemne, jak też ustne wskazówki, które zostały użyte w czasie poszukiwań III Karmapy, Rangdziung Dordże. Historię tę można przeczytaćw pierwszym tomie tego samego tekstu na stronie dwieście osiemdziesiątej pierwszej.
III Karmapa Rangdziung Dordże, przekazał ustne wskazówki, które doprowadziły do odnalezienia czwartej inkarnacji, Rolpe Dordże. Karmapa Rangdziung Dordże udzielił odpowiednich instrukcji swemu sekretarzowi generalnemu, zanim zmarł w Chinach. Polecił mu wówczas, by szybko powrócił do Tybetu, do okolicy zwanej Gongpo, gdzie będzie mógł odnaleźć jego inkarnację. Miało tam też przyjść na świat dziecko w czasie narodzin którego miały pojawić się pomyślne znaki, dla sekretarza oczywistym miało być to, że chłopiec jest reinkarnacją III Karmapy. IV Karmapa, Rolpe Dordże, pozostawił pisemne instrukcje, które umożliwiły odnalezienie V Karmapy, Deszin Sziegpy. Niestety nie mamy dzisiaj czasu, by omówić historie pozostałych inkarnacji.
Z drugiej strony IX Karmapa nie pozostawił zupełnie żadnych instrukcji, dzięki którym mógłby zostać odszukany jego następca; X Karmapę odnalazł jednak i uznał VI Szamarpa.
W podobny sposób XI Karmapa Jesze Dordże został odnaleziony przez VII Szamarpę, Jesze Njingpo. Również XII Karmapa nie przekazał jakichkolwiek wskazówek; XIII inkarnacja, Dödul Dordże została odnaleziona przez wielkiego mistrza Njingmapy o imieniu Kato Rigdzin Tsełang Norbu.
Podobnie stało się w przypadku XIV Karmapy Tegczok Dordże, XV Karmapa Kacziab Dordże został potwierdzony przez IX Cziabgön Drukczena.
Zdolność jednego buddyjskiego mistrza do odnalezienia reinkarnacji innego powstaje dzięki praktyce medytacji, na skutek kierowania się zasadami Dharmy. W ten sposób proces odnajdywania reinkarnacji jest duchową praktyką. Osoba odpowiedzialna za jego przebieg musi najpierw w autentyczny i właściwy sposób praktykować nauki Buddy i na skutek tego osiągnąć zdolność odnalezienia inkarnacji. Jest to więc zawsze duchowy proces. Sposób postępowania w związku z odnalezieniem i potwierdzeniem inkarnacji nigdy nie polega na postępowaniu za jakimś określonym planem, który w zwyczajny, światowy sposób zakłada, jak odnajdywanie i potwierdzani inkarnacji ma się potoczyć. (...)